Το πρόβλημα υγείας της Νανάς Καραγιάννη είχεγίνει γνωστό στο πανελλήνιο και η ίδια τα τελευταία δύο χρόνια φαίνεται πως δίνει μια ουσιαστική μάχη, υπό... στενή ιατρική παρακολούθηση για να νικήσει. Η Νανά Καραγιάννη μίλησε στην εφημερίδα Epsresso και στην Δήμητρα Δάρδα για την ανορεξία, τα δημοσιεύματα, τη δημοσιότητα
του προβληματος της αλλά και τους φόβους της. «Ήθελα να σταματήσει αυτός ο πόνος για μένα και για τους ανθρώπους που στεναχωρούσα. Οριακά τη μία φορά θα μπορούσα να τα είχα καταφέρει...Όμως είμαι σίγουρη πως με κράτησε ο Θεός. Έλεγα μέσα μου συνέχεια ότι «εκείνος ξέρεις». προσευχόμουν και έπαιρνα δύναμη να «σηκωθώ» και έτσι έγινε» εξομολογείται.
Γιατί η ανορεξία επέλεξε εκείνη;
«Δεν μπορείς να μιλήσεις αμιγώς για την αιτία. Έχω κάνει άπειρα χρόνια θεραπειών και συνεδριών και δεν είναι τόσο απλό να τα πω σε μια συνέντευξη. Θα είναι σαν να αδικώ το πρόβλημα, και είναι πολύ σοβαρό. Δεν είναι μόνο τα παιδικά χρόνια, οι οικογενειακοί παράγοντες ή οι συναισθηματικοί. Η ασθένεια μου είναι κληρονομική. Γονιδιακή. Ψυχολογική. Είναι οικογενειακό πρόβλημα. Αλλά δε θα πω περισσότερα γιατί αφορά και άλλους ανθρώπους»
Τι λέει για τα δημοσιεύματα που «την πεθαίνουν» κατά καιρούς;
«Δεν είναι πολύ λογικό να γράφουν ότι πέθανα. Την πρώτη φορά ήταν σοκαριστικό! Το πιο πρόσφατο δε με πείραξε. Ήταν ένα ακόμα ανώνυμο, κακό δημοσιεύμα που ανέβηκε στο διαδίκτυο την ώρα που στη σελίδα μου είχα αναρτήσει φωτογραφίες με τη Βάνα Μπάρμπα. Δηλαδή τι; Είδα την παράσταση «Μαλένα» και μετά αυτοκτόνησα;»
Για τη διάσταση που πήρε το πρόβλημα της υγείας της στα media
«Δεν έκανε καλό στην πραγματική θεραπεία, γιατί κατέληξε στο τέλος ένα τηλεοπτικό σόου. Χρειαζόμουν έναν άλλο χειρισμό, μακριά από φώτα, κάμερες και δημοσιότητα. Και εκεί πείσμωσα. Όσο τα μίντια ασχολούνταν με μένα εγώ τα παρατούσα.»
Υπάρχει κάτι που την τρομάζει;
«Δεν φοβάμαι την ασθένεια μου, μόνο μη βουλιάξω ψυχολογικά. Έχω κι εγώ τις «σκοτεινές» μου ώρες και είμαι ευάλωτη, κυρίως στα οικονομικά θέματα. Λογαριασμοί, υποχρεώσεις... Τα φέρνω βόλτα πολύ δύσκολα. Δεν πρέπει να απομονωθώ. Μόλις λοιπόν νιώσω τέτοιο feeling, πετάγομαι έξω από το σπίτι και ξεκινάω τις βόλτες για να μη σκέφτομαι». ΠΗΓΗ
