Πάμε κατ ευθείαν στο ζουμί, χωρίς προλόγους και περικοκλάδες: Κόρνερ, στο πρώτο γκολ της Γκαμπάλα. Από τους παίκτες του Παναθηναϊκού δεν πηδάει κανένας. Ούτε ένας. Κανένας δεν πάει στη μπάλα. Tους αρκεί, ότι, "κρατάνε" τον προσωπικό τους αντίπαλο. Ούτε ο Ντοντό, που σκοράρει με κεφάλια, χρειάζεται να πηδήξει. Περπατώντας στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα.-- Ούτε στο δεύτερο γκολ της Γκαμπάλα, πηδάει ο Σαντσεθ. Του αρκεί ότι "κρατάει" τον παίκτη που έχει μπροστά του. Κι όταν δεν πας εσύ, σαν αμυντικός στη μπάλα, θα πάει ο αντίπαλος. Όπερ και εγένετο.
-- Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά. Τα ίδια και χειρότερα στην άμυνα του Παναθηναϊκού γίνανε στο Αγρίνιο. Τρικυμία σε κάθε φάση μέσα στη περιοχή. Ένας Μαρκόφσκι, πήγε να τους πάρει το ματς μόνος του.
-- Δεν είναι, μόνο ότι αυτός ο Σαντσεθ, δεν πηδάει ούτε εφημερίδα (και δεν είναι ο μόνος). Είναι ότι βρίσκεται σε κακή κατάσταση κι ο Ταυλαρίδης. Καμία άσχετη με τον παίκτη του δεύτερου γύρου πέρσι. Εξ ου τα νεύρα και οι κίτρινες κάρτες.
-- Κάπως έτσι, καταφέρανε να φάνε δυο γκολ από τη Γκαμπάλα. Κάπως έτσι καταφέρανε να αποκλειστούν απ αυτή την ομάδα.
-- Κάπως έτσι καταφέρανε να μην πάρουνε, έστω, μια ελάχιστη βοήθεια από τις μεταγραφές. Τίποτα. Ο Εσιέν ακόμα δεν έχει παίξει, κι ο Σάντσεθ, καλύτερα να μην έπαιζε.
-- Κάπως έτσι σε πέντε επίσημα παιχνίδια ο Παναθηναϊκός δεν βλέπεται. Το καλύτερο του παιχνίδι το έκανε στο δεύτερο ημιχρόνιο με τη Μπριζ. Όταν είχε μείνει με δέκα κι υποχρεώθηκε να μαζευτεί .Σε κάθε άλλη περίπτωση όταν έχουν οι αντίπαλοι τη μπάλα Παναθηναϊκός δεν υπάρχει.
ΔΕΝ είναι δηλαδή κάποιες κακές στιγμές και κάποια μεμονωμένα λάθη που πράγματι έγιναν και κατ επανάληψη μάλιστα. Αυτό που περιγράφει ο Αναστασίου όταν λέει, και ξαναλέει "αδικούμε τους εαυτούς μας", για να βγάλει τις ευθύνες από πάνω του. Είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν βλέπεται συνολικά σαν ομάδα. Δεν έχει φρεσκάδα είναι αργός, είναι προβλέψιμος , δεν βγάζει "καθαρές" φάσεις στην επίθεση, δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο. Δεν ήταν καν σαν τον ΑΠΟΕΛ, στο ένας - ένα με την Αστανα. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν περιθώρια να μένεις στο χθες. Στις χαρές και στα πανηγύρια αν έχεις κερδίσει στη κλάψα, αν έχεις πάθει ζημιά. Φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλούρας. Πολύ περισσότερο όταν, το ημερολόγιο είναι ακόμα στον Αύγουστο μήνα.
Κι αυτό για τον Παναθηναϊκό είτε θα είναι για καλό, είτε για ακόμα μεγαλύτερο κακό. Η ζημιά έχει γίνει. Κι ειδικότερα σε ότι έχει να κάνει με το οικονομικό κομμάτι. Άλλα και σχετικά με τα ντερβισόπαιδα της 13 που θα είναι στη τσίτα για να ξαναμπουκάρουνε και να χυμήξουν σ όποιον φοράει πράσινη φανέλα. Δεν είναι υποχρεωτικό ντε και καλά να τους προκαλέσει (όντως) ο Περέιρα. Άμα λάχει, ορμάνε και στους δικούς τους. Κι εδώ είναι που πρέπει να δώσουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια στον γίγαντα Σταύρο Κοντονή. Στον μεγάλο Υπουργό που τα έβαλε με θεούς και δαίμονες, για να περάσει το για πρώτη φορά αριστερό νομοσχέδιο στον αθλητισμό. Ότι σε οποίο γήπεδο δεν υπάρχει ηλεκτρονικό εισιτήριο μπαίνει λουκέτο.
Σ οποίο γήπεδο, δεν υπάρχουν κάμερες, δεν θα διεξάγονται παιχνίδια. Γι αυτό και η Λεωφόρος τη Πέμπτη το βράδυ ήτανε εκκλησία. Μύτη δεν άνοιξε. Ξεφύγαμε όμως. Υπάρχει λοιπόν πολύς χρόνος για τον Παναθηναϊκό. Και για το καλό αν στρώσει η ομάδα και για το κακό αν συνεχίσει να σέρνεται. Το καλό ή το κακό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι η σεζόν καλά-καλά, δεν έχει ακόμα αρχίσει. Έχει πολύ δρόμο ακόμα.
Πηγή: sport24.gr
