που τον παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα να κάνει αναλυτικές περιγραφές και αποκαλύψεις… Ο Πάνος Σόμπολος είναι ο “Πατριάρχης” του αστυνομικού ρεπορτάζ και ακόμα και σήμερα μετά από 40 χρόνια στη δουλειά αυτή τόσο η Αστυνομία όσο και ο υπόκοσμος… πίνουν νερό στο όνομά του! Πώς το κατάφερε; Τα εξηγεί όλα στην αποκλειστική συνέντευξη στο Youweekly.gr…
Σεμνός, παρά τις πρωτιές και τις αποκλειστικότητες που έχει γευτεί, διδάσκει τους πιο νέους δημοσιογράφους και επιμένει: “Να έχετε ήθος και να δουλεύετε για να πάτε μπροστά”… Ο Πάνος Σόμπολος δίνει μαθήματα σε όλους μας –πάνω απ’ όλα ήθους- και είναι τρανό παράδειγμα ανθρώπου που άφησε στην άκρη την προσωπική του ζωή για το ρεπορτάζ… “Βάλε το κασετοφωνάκι σου να γράφει” μου λέει “εμείς έτσι μάθαμε…”.
Ζώντας τόσα φρικτά γεγονότα όταν γύριζες σπίτι σου πως ήσουν;
Το χειρότερό μου ήταν όταν έβλεπα σκοτωμένα μικρά παιδιά… Όσο σκληρός κι αν είμαι, λύγιζα στη θέα ενός νεκρού παιδιού, όσα πτώματα κι αν είχαν δει τα μάτια μου, εκεί διαλυόμουν… Όταν γυρνούσα από εγκλήματα και τροχαία με διαμελισμένα πτώματα προσπαθούσα αυτές τις φρικτές εικόνες να τις διώξω μακριά. Ως έναν βαθμό το πετύχαινα, αν και δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε, όμως, να κλείσω την πόρτα μου και να πω “στοπ”, να δω τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου, έπρεπε να ζήσω κι εγώ σαν άνθρωπος.
Με την Αστυνομία συνεργάζεσαι ή πιστεύουν ότι μπερδεύεσαι στα πόδια τους;
Οι σχέσεις μας ήταν ανέκαθεν άριστες, ο καθένας μας είχε το ρόλο του, εγώ να περιγράψω το έγκλημα εκείνοι να το εξιχνιάσουν, τους υποστήριζα όταν έκαναν κάτι καλό, αντίθετα αν κάποιος ήταν “λαδιάρης” και αποκαλυπτόταν ότι τα έπαιρνε… του άλλαζα τα φώτα, ήμουν ο χειρότερος διώκτης του. Με τη διαφθορά δεν τα πήγα ποτέ καλά, βγαίνω εκτός εαυτού με τους εκβιασμούς, “φτιάχνομαι” και ορμάω σε όποιον τολμήσει να με εκβιάσει, δεν μπορεί να με συγκρατήσει κανείς...
Έχουν προσπαθήσει να σε δωροδοκήσουν;
Πολλές φορές, ακόμα όμως και στις μεγάλες φτώχειες της ζωής μου δεν υπέκυψα κι ας μην είχα ούτε εισιτήριο για να πάρω το λεωφορείο και να πάω στο σπίτι μιας θείας μου που έμενε στα Νέα Λιόσια… Εκείνη την περίοδο θυμάμαι, μάλιστα, μου έταζε πολλά λεφτά ένας που είχε λέσχη από το Αιγάλεω για να πείσω τον φίλο μου τον αστυνόμο που ήταν στο Ηθών Λεσχών να μην τον κυνηγά και να κυνηγήσει άλλον. Μου έταζε 1.000.000 δραχμές, θα μπορούσα να πάρω διαμέρισμα, δεν ήθελα ποτέ τίποτα από κανέναν. Άμα βρεθεί άνθρωπος να πει ότι μου έδωσε μία δραχμή για να πω ή να μην πω κάτι, για να γράψω ή να μην γράψω κάτι, θα τον πυροβολήσω, γιατί θα είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης.
Απειλές, όμως, για τη ζωή σου έχεις δεχτεί…
Ουουου… ένα σωρό, άμα κάνεις αυτήν τη δουλειά… Εννοείται ότι φοβήθηκα, ποτέ δεν έπαιξα τον παλλικαρά, είχα να κάνω με αδίστακτους…
Στην υπόθεση Άλεξ τι πιστεύεις ότι έχει γίνει; Το παιδί ζει;
Όχι, δεν ζει, έτσι λένε αλλά δεν ισχύει. Η δολοφονία του Άλεξ δεν έγινε από πρόθεση, τα πέντε παιδιά δεν ήθελαν να τον σκοτώσουν, του έβαλαν τρικλοποδιά, χτύπησε το κεφάλι του σε σκαλιά και έμεινε στον τόπο, κανένας στη συνέχεια δεν έμαθε τι απέγινε το πτώμα του. Εμείς οι Έλληνες είμαστε και λίγο φαντασιόπληκτοι, τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας οργιάζουν και ρέπουμε στην ανθρωποφαγία, ο καθένας μπορεί να πλάσει το δικό του σενάριο για να κάνει εντύπωση.
