Στην νότια Ευρώπη οι θερμοκρασίες είναι πολύ υψηλές, ακόμα και στην θάλασσα. Όλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα με τους καύσωνες, αλλά το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο για τους ηλικιωμένους. Γι’αυτό και ο Enrico Galletti, Ιταλός μπλόγκερ και φωτογράφος, έπαθε πλάκα με μια σκηνή που είδε στην παραλία.
Ένας άντρας πάλευε σπρώχνοντας το καροτσάκι της παράλυτης γυναίκας του στην άμμο κάτω από τον καυτό ήλιο, για να μπορέσει κι εκείνη να απολαύσει το νερό και το δροσερό αεράκι. Ξαφνικά όλοι γύρω σιώπησαν.
Η φωτογραφία που τράβηξε ο Enrico έγινε γρήγορα viral και είναι εύκολο να καταλάβουμε τον λόγο. Αλλά τα λόγια του Enrico έχουν συγκινήσει πολλούς και αποτελούν τροφή για σκέψη. Διαβάστε το κείμενο που έγραψε:
«Τρία χιλιόμετρα. Από το πάρκινγκ ως την ακτή. Μια μπλε, κρυστάλλινη θάλασσα. Κι εκείνος ήθελε να την φέρει εδώ, στην Σαρδηνία, σε μια από τις πιο όμορφες αλλά και πιο δυσπρόσιτες παραλίες. Και σήμερα από όλες τις μέρες, που τα θερμόμετρα έφτασαν τους 39 βαθμούς.
Εκείνη έμοιαζε παράλυτη, καθώς εκείνος, με ένα ψάθινο καπέλο στο κεφάλι, σκούπιζε τις σταγόνες του ιδρώτα. Μια διαδρομή 3 χιλιομέτρων κάτω από τον ήλιο, με την γυναίκα του στο καροτσάκι, στην ακτή. 39 βαθμοί, ώρα αιχμής. Ολόκληρη η παραλία τον κοιτούσε, έναν 70χρονο άντρα, να περπατά πάνω στην καυτή άμμο.
Ρώτησα αυτόν τον άντρα, ο οποίος με έκανε ξαφνικά να καταλάβω πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, αν ήθελε βοήθεια. “Μην ανησυχείς”, απάντησε χαλαρά, “Το έχω συνηθίσει.” Έχεις συνηθίσει τι, αναρωτήθηκα στην σιωπή και τρεις από μας κοιταχτήκαμε καθώς τον βοηθούσαμε να σύρει το καρότσι.
Ο άντρας, του οποίου το όνομα δεν θα αναφέρω, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι είχε συνηθίσει την αναπηρία της γυναίκας του. Το ίδιο μαυρισμένο κορίτσι που είχε γνωρίσει 30 χρόνια πριν και ερωτεύτηκε αμέσως. Την ίδια γυναίκα που καθόταν στο καροτσάκι με μόνη ασπίδα το χαμόγελο της. Δυνατά, αληθινά, ειλικρινά.
“Στα δύσκολα και στα εύκολα”, σκέφτηκα. Συνεχίσαμε να σέρνουμε το καροτσάκι. Ήμουν κι εγώ σιωπηλός. Τον ρωτήσαμε αν ήθελε να κάνει διάλειμμα, λέγοντας του ότι θα το σπρώχναμε εμείς το καροτσάκι πίσω στο πάρκινγκ. Δεν δέχτηκε, αλλά συνέχισε να επιμένει: “Έχετε ήδη κάνει πολλά”. Άλλη μια σταγόνα ιδρώτα εμφανίστηκε στο μέτωπο του. “Δεν θα την αφήσω ποτέ μόνη.”
Και ξανά, σήμερα το πρωί, δεν την πήγε όπου να’ναι. Δεν σταμάτησε στην πρώτη παραλία, που είναι πολύ πιο κοντά στο πάρκινγκ. Την έφερε στην καλύτερη, αυτός ο άντρας που έχει περάσει μια ζωή με αυτή την γυναίκα. Δεν πειράζει που το 2017 δεν υπάρχει ακόμα μονοπάτι ή υποστήριξη για τους ανθρώπους με αναπηρία.
Ζητώ συγγνώμη που έκλεψα την φωτογραφία, αλλά κάποιες φωτογραφίες λένε ιστορίες που αξίζουν να κοινοποιούνται, με άπειρο σεβασμό στους ανθρώπους που εμπλέκονται. Η γυναίκα μας ευχαρίστησε με ένα χαμόγελο, γιατί της φανήκαμε “ενδιαφέροντες”.
Και οι δύο χαμογέλασαν. Τους ευχαρίστησα, κάπως ντροπιασμένος. Είπαμε αντίο ο ένας στον άλλο. Γύρισα πίσω στην ομπρέλα μου κι εκείνοι άρχισαν να επιστρέφουν στο πάρκινγκ και μέσα σε λίγα λεπτά εξαφανίστηκαν στον χωματόδρομο.
Καθόμουν σαστισμένος, ελπίζοντας να τους ξανασυναντήσω. Αλλά ίσως δεν υπήρχε λόγος. Πράγματι, δεν υπάρχει λόγος. Γιατί η σιωπή συνέχισε να μιλά για εκείνους. Και όλα έβγαζαν νόημα. Υπήρχε αγάπη, αληθινή αγάπη.»
Ένας άντρας πάλευε σπρώχνοντας το καροτσάκι της παράλυτης γυναίκας του στην άμμο κάτω από τον καυτό ήλιο, για να μπορέσει κι εκείνη να απολαύσει το νερό και το δροσερό αεράκι. Ξαφνικά όλοι γύρω σιώπησαν.
Η φωτογραφία που τράβηξε ο Enrico έγινε γρήγορα viral και είναι εύκολο να καταλάβουμε τον λόγο. Αλλά τα λόγια του Enrico έχουν συγκινήσει πολλούς και αποτελούν τροφή για σκέψη. Διαβάστε το κείμενο που έγραψε:
«Τρία χιλιόμετρα. Από το πάρκινγκ ως την ακτή. Μια μπλε, κρυστάλλινη θάλασσα. Κι εκείνος ήθελε να την φέρει εδώ, στην Σαρδηνία, σε μια από τις πιο όμορφες αλλά και πιο δυσπρόσιτες παραλίες. Και σήμερα από όλες τις μέρες, που τα θερμόμετρα έφτασαν τους 39 βαθμούς.
Εκείνη έμοιαζε παράλυτη, καθώς εκείνος, με ένα ψάθινο καπέλο στο κεφάλι, σκούπιζε τις σταγόνες του ιδρώτα. Μια διαδρομή 3 χιλιομέτρων κάτω από τον ήλιο, με την γυναίκα του στο καροτσάκι, στην ακτή. 39 βαθμοί, ώρα αιχμής. Ολόκληρη η παραλία τον κοιτούσε, έναν 70χρονο άντρα, να περπατά πάνω στην καυτή άμμο.
Ρώτησα αυτόν τον άντρα, ο οποίος με έκανε ξαφνικά να καταλάβω πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, αν ήθελε βοήθεια. “Μην ανησυχείς”, απάντησε χαλαρά, “Το έχω συνηθίσει.” Έχεις συνηθίσει τι, αναρωτήθηκα στην σιωπή και τρεις από μας κοιταχτήκαμε καθώς τον βοηθούσαμε να σύρει το καρότσι.
Ο άντρας, του οποίου το όνομα δεν θα αναφέρω, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι είχε συνηθίσει την αναπηρία της γυναίκας του. Το ίδιο μαυρισμένο κορίτσι που είχε γνωρίσει 30 χρόνια πριν και ερωτεύτηκε αμέσως. Την ίδια γυναίκα που καθόταν στο καροτσάκι με μόνη ασπίδα το χαμόγελο της. Δυνατά, αληθινά, ειλικρινά.
“Στα δύσκολα και στα εύκολα”, σκέφτηκα. Συνεχίσαμε να σέρνουμε το καροτσάκι. Ήμουν κι εγώ σιωπηλός. Τον ρωτήσαμε αν ήθελε να κάνει διάλειμμα, λέγοντας του ότι θα το σπρώχναμε εμείς το καροτσάκι πίσω στο πάρκινγκ. Δεν δέχτηκε, αλλά συνέχισε να επιμένει: “Έχετε ήδη κάνει πολλά”. Άλλη μια σταγόνα ιδρώτα εμφανίστηκε στο μέτωπο του. “Δεν θα την αφήσω ποτέ μόνη.”
Και ξανά, σήμερα το πρωί, δεν την πήγε όπου να’ναι. Δεν σταμάτησε στην πρώτη παραλία, που είναι πολύ πιο κοντά στο πάρκινγκ. Την έφερε στην καλύτερη, αυτός ο άντρας που έχει περάσει μια ζωή με αυτή την γυναίκα. Δεν πειράζει που το 2017 δεν υπάρχει ακόμα μονοπάτι ή υποστήριξη για τους ανθρώπους με αναπηρία.
Ζητώ συγγνώμη που έκλεψα την φωτογραφία, αλλά κάποιες φωτογραφίες λένε ιστορίες που αξίζουν να κοινοποιούνται, με άπειρο σεβασμό στους ανθρώπους που εμπλέκονται. Η γυναίκα μας ευχαρίστησε με ένα χαμόγελο, γιατί της φανήκαμε “ενδιαφέροντες”.
Και οι δύο χαμογέλασαν. Τους ευχαρίστησα, κάπως ντροπιασμένος. Είπαμε αντίο ο ένας στον άλλο. Γύρισα πίσω στην ομπρέλα μου κι εκείνοι άρχισαν να επιστρέφουν στο πάρκινγκ και μέσα σε λίγα λεπτά εξαφανίστηκαν στον χωματόδρομο.
Καθόμουν σαστισμένος, ελπίζοντας να τους ξανασυναντήσω. Αλλά ίσως δεν υπήρχε λόγος. Πράγματι, δεν υπάρχει λόγος. Γιατί η σιωπή συνέχισε να μιλά για εκείνους. Και όλα έβγαζαν νόημα. Υπήρχε αγάπη, αληθινή αγάπη.»
