Μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί διέγνωσαν αφασία, απώλεια λόγου που οφείλεται συνήθως σε κάποιον τραυματισμό στο κεφάλι ή σε εγκεφαλικό.
«Προσπαθούσα να πω "το όνομά μου είναι Michelle" και έβγαιναν άλλα λόγια, σαν να έλεγα "λαγός, αλεπού…". Κανείς δεν μπορούσε να με καταλάβει κι εγώ ανησυχούσε για το τι έπαθε ο εγκέφαλός μου» περιγράφει η ίδια στο Fox News.
Τελικά με τα πολλά η Myers κατάφερε να διαμορφώσει μια ολόκληρη πρόταση αλλά και πάλι ήταν κάτι που η οικογένειά της δεν είχε ξανακούσει. Η γυναίκα, που είχε μεγαλώσει στην Οκλαχόμα, είχε αποκτήσει βρετανική προφορά. Έκπληκτοι ήταν ακόμα και οι γιατροί της, η οποίοι την παρέπεμψαν σε ψυχίατρο.
Η 45χρονη διαγνώστηκε με μια διαταραχή του λόγου που ονομάζεται Σύνδρομο Ξένης Προφοράς, Foreign Accent Syndrome (FAS), μια πολύ σπάνια διαταραχή με μόνο 60 περιστατικά καταγεγραμμένα από το 1907.
Αυτό συνέβη τον Μάριο του 2015 αλλά έγινε γνωστό αυτές τις ημέρες, κι ενώ η Myers εξακολουθεί να μιλάει σαν βέρα Βρετανίδα.
Οι γιατροί της εξήγησαν πως το FAS είναι μάλλον παράπλευρη συνέπεια της ημιπληγικής ημικρανίας, μιας πολύ σοβαρής μορφής ημικρανίας με συμπτώματα που θυμίζουν εγκεφαλικό. «Είναι κάπως επικίνδυνο» εξηγεί η ίδια. «Μοιάζει σαν εγκεφαλικό αλλά δεν είναι. Δεν ξέρουν τι το προκαλεί ακριβώς».
Αυτή δεν ήταν πάντως η πρώτη φορά που η γυναίκα κοιμόταν και ξυπνούσε… άλλος άνθρωπος.
Το 2011, έπειτα από τριήμερο πονοκέφαλο, η Myers έπεσε για ύπνο και όταν ξύπνησε φώναξε ένα από τα παιδιά της και παρατήρησε πως το όνομα ακουγόταν διαφορετικό. Έτσι ξαφνικά είχε αποκτήσει ιρλανδική προφορά. «Πίστευα πως οι γιατροί θα νόμιζαν πως είμαι τρελή, στην αρχή ο κόσμος γελούσε. Νόμιζαν πως έκανα πλάκα αλλά γρήγορα είδαν τον πανικό μου».
Οκτώ ημέρες αργότερα, η προφορά έφυγε. «Ένα πρωί ξύπνησα και δεν ήταν πια τόσο ιρλανδική. Μέχρι το απόγευμα είχε φύγει εντελώς, όπως και ο πονοκέφαλος» θυμάται η ίδια.
Τότε δεν είχε συνδέσει τον πονοκέφαλο με την αλλαγή της προφοράς, αλλά το 2014 της συνέβη και πάλι. «Είχα σκεφτεί τότε πως ίσως ήταν από τον πονοκέφαλο. Είμαι μαμά που μεγαλώνει μόνη της επτά παιδιά, δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τίποτα τέτοιο εκτός κι αν πεθαίνω» σχολίασε.
Τώρα που έχει όμως μία διάγνωση στα χέρια της, κάνει ό,τι μπορεί για να αναζητήσει θεραπεία. Έχει απευθυνθεί σε ειδικούς αλλά θέλει κυρίως να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για τη σπάνια πάθησή της.
«Θα έδινα τα πάντα να ήμουν "φυσιολογική". Οι σπάνιες ασθένειες είναι πολύ φορτισμένες συναισθηματικά, νιώθεις πολύ μόνος, απομονωμένος. Θα ήθελα να βοηθήσω κάποιον, για να μην χρειάζεται να ζει στη σκιά» λέει.
